Sunda Kelapa

Sunda Kelapa staat op het programma. Met de taksi, die er 3x langer over doet dan zou moeten wegens het verkeer, rijden we naar de oude havenstad. Dit was jarenlang tot 1942 Batavia. Een bezichtiging van de zeilvrachthaven draait de tijd 100 jaar terug. We aanschouwen met behulp van de legendarische gids Dedi Faturahman, die goed Nederlands spreekt, de (zeer) oude schepen, die specerijen en andere goederen met de hand laden en lossen aan de kade. Een normaal mens zou niet aanmonsteren om mee te varen, maar wat is normaal hedendaags. We mogen zelfs een kijkje nemen in een schip en zien de provisorische vieze ruimtes en leefwijze van matrozen aan boord. De arbeiders, die dagelijks op de kade staan moeten zich elke dag afvragen of er werk is. Ze worden dan ook per dag betaald. Ze lopen met zware materialen op zeer smalle loopplanken allerlei goederen te sjouwen op een manier die wij Nederlanders niet meer voor mogelijk houden. Velen worden niet oud vanwege de stoflongen die ze oplopen. Ook varen we met een klein bootje (sampan) door de haven tussen de dode ratten, vuil, stront en afval. Nee, dit is geen zwemwater. We gaan van boord bij een wijkje waar historische Nederlandse gebouwen te bewonderen zijn en
waar de bewoners genieten van die 2 grote blonde vrouwen. Als er dan nog een beetje gedanst wordt op Javaanse muziek is hun dag weer goed. Dedi laat aan het einde van de tour de verouderde Nederlandse gebouwen zien waaronder Fort Zeeburg. Helaas zal e.e.a. gesloopt worden, omdat de zoveelste snelweg aangelegd moet worden om de auto's, die vaak 8 rijen dik en muurvast, meer ruimte te geven. 's Middags nemen we rust aan het zwembad op de 3e etage. De een actief en de ander passief (zie foto's). 's Avonds gaan we eten en shoppen bij de Mal Kelapa Gading. We krijgen een taksi met chauffeur. Volgens Edith komt deze man van een andere planeet. Hij is net begonnen op Java en komt uit West-Sumatra. Hij kent de weg niet, maar dat heeft hij opgelost door een tomtom aan te schaffen. Helaas weet deze sukkel niet hoe het werkt. Hij kan wel zien waar hij is, maar niet hoe hij er moet komen. Met behulp van onze topper Oeds, die je niets hoeft wijs te maken over topografie, bereiken we het shoppingcentrum. Onderweg belde de vrouw van de chauffeur en konden we genieten van het zingen van één van zijn kinderen voor pappie. We konden allemaal “meegenieten”. Ook dit ritje duurt 4x langer dan normaal. Wat een k.............stad is Jakarta. Vooral voor Yvonne zijn deze ritjes een ware slijtageslag. Elk moment denk je dat je opschiet en dan sta je weer stil. Al het verkeer duwt zich een weg door de de file van auto's, scooters en andere vervoersmiddelen. Het is een raadsel dat er we zelf tot nu toe niet betrokken zijn geweest bij een ongeval. In de shopping mal nemen we nog een overheerlijke maaltijd van rijst, kip en groente. We slenteren nog wat langs de winkels en de mannen scoren nog een lekkere cappuccino. We zijn wonder boven wonder zeer snel weer terug met de taksi, ondanks dat ook deze chauffeur de weg naar het hotel niet weet. Het is toch bijzonder: in een stad met 18 miljoen mensen, waar je altijd in een file staat om van A naar B te komen, kan je gewoon als taksi chauffeur aan de slag, met kennelijk als enigste vereiste dat je een rijbewijs hebt. Je hoeft geen straten te kennen, hoeft ook geen buitenlandse talen te spreken en is het bezit van (weinig) hersenen voldoende. Djakarta: het is mooiwest.